The Hill we climb (Amanda Gorman)

Het was in een week dat ik somberde over de wereld van vandaag, vanwege de vele plekken waar mensen als u en ik worden ingezet als oorlogswapens; waar mensen op zoek naar veiligheid aan hun lot worden overgelaten of bewust worden onthouden van water en voedsel. Zelfs nu ik het opschrijf zit ik hier hoofdschuddend achter mijn computerscherm.

In die week las ik het gedicht van Amanda Gorman, The hill we climb, de heuvel die we beklimmen.

En werkelijk, er viel een lichtglans in mijn somberte. Er ontwaakte iets van hoop, er werd iets in mij in werking gezet. Als een profeet had ze mij wakker gemaakt uit mijn gevoel van machteloosheid. Ze nodigde mij uit om verder te kijken naar wat is, door te kijken naar wat kan.

En andere stemmen werden wakker van zoekers en zieners uit de geschiedenis van mensen.

Ik hoorde Franciscus van Assisi: Maak mij een werktuig van uw vrede. Dat ik liefde breng waar haat is; dat ik verenig waar strijd is, dat ik hoop wek waar twijfel is, dat ik licht ontsteek waar duisternis is…

En nog een stem hoorde ik, van Etty Hillesum: dat we met ieder atoompje haat, de wereld onherbergzamer maken dan ze al is. Met andere woorden, we kunnen ieder een atoompje liefde toevoegen aan de wereld.

Het zijn stemmen die me helpen op te staan uit de somberte. Ik kan iets doen, hier en u. Tegenover alle schaduwen kan ik een klein straaltje licht laten schijnen. En ja, een klein straaltje licht verdrijft het donker.

Zoals al die dappere journalisten die met hun doorzettingsvermogen de wereld te laten zien hoe diep ellendig mensen er aan toe zijn. Ik was onder de indruk van het doorzettingsvermogen van  een journaliste die bijna een jaar bezig was geweest om een visum te krijgen voor Jemen. Hoe uitzichtloos de situatie van de mensen daar ook is, door haar inzet raken ze niet vergeten en zijn wij getuige van het leed van de mensen daar.

In mijn oren klinkt dan een oudtestamentische tekst, waar de Eeuwige tegen Mozes zegt:

ik heb de ellende van mijn volk gezien, ik heb hun jammerklachten gehoord. Ik ken hun lijden en ik ga hen bevrijden. Vervolgens wordt Mozes, met zijn gestotter en verlegenheid aangezet eerste stappen te zetten naar die bevrijding. Zoals wij nu, ieder naar eigen vermogen, aan het werk gezet kan worden om mee te werken aan wereld waar alle mensen in heelheid kunnen leven.

Laten we ons inspireren door Amanda Gorman:

We kunnen een nieuw hoofdstuk schrijven, vol hoop en vreugde voor onze toekomst…. en bewegen naar wat zal zijn, …. als we macht met compassie verbinden worden liefde en verandering onze erfenis.

Er is genoeg om over te somberen in de wereld van vandaag. Er is genoeg wakkerte in ons om met een atoompje liefde de wereld beter bewoonbaar te maken.

Laten we daar deze tijd van advent een begin mee maken. Het licht van één kaars, van twee, drie en vier. Eindeloos deelt het licht zich voor wie het ziet.

Fride Bonda