Novemberdagen door Anja van de Poppe

Vanochtend las ik een verzuchting van een columnist in de krant: “Veertigduizend jaar menselijke beschaving en het eindresultaat? Een raar uitgedoste aap die met een plastic zakje achter een hond aanloopt om diens drollen op te vangen.” Ik moest eraan denken en om grinniken toen ik zelf niet veel later met hond Thor en eco verantwoorde hondenpoepzakjes in de regen door het park liep te sjokken.

Deze raar uitgedoste aap zwaaide daarbij ook nog eens met een grote soeplepel in het rond in een poging om een plasje van haar geliefde huisdier op te vangen. Het was een idee van de dierenarts die straks dit plasje zou gaan onderzoeken op een mogelijke blaasontsteking. Maar de regen vermengde zich in de soeplepel met de paar druppels hondenurine die ik had weten op te vangen, dus liet ik het maar voor wat het was. Een komisch schouwspel leverde het wel op gezien de bevreemdende blikken van voorbijgangers.

Was dit ‘eindresultaat’ van menselijke beschaving eigenlijk wel zo idioot als de columnist het voorstelde? Ik vond het eigenlijk zo gek nog niet. Het gaf in ieder geval blijk van wezens die om elkaar geven en voor elkaar zorgen en daarbij pogingen in het werk stellen om de omgeving niet al te zeer te vervuilen of te belasten. Het kon toch slechter, dunkt me.

Afgelopen week zag ik op t.v. een wel heel bijzondere ‘dodenruil’ van overleden Palestijnen en Israëliërs. Voor elke door Hamas overgedragen dode Israëliër kregen ze 15 dode Palestijnen terug. De verhouding van 1:15 spreekt boekdelen. Het ene leven is blijkbaar veel meer waard dan het andere. Dood of niet. De overleden Palestijnen werden naamloos en van een nummer voorzien in witte bodybags overgedragen, waarbij sommige tekenen vertoonden van ernstige marteling. Op de t.v. zag ik een opeengepakte mensenmassa in een zaal naar beelden kijken van dode en verminkte lichamen. Ze hoopten daarop iets te ontdekken of te herkennen van hun vermiste geliefden: een moedervlek, een litteken, een tattoo. Konden ze hun geliefde doden maar terugvinden en thuisbrengen en zelf begraven.
Veertigduizend jaar menselijke beschaving en dan dít tafereel…

J.C. Bloem dichtte:
Het regent en het is November:
Weer keert het najaar en belaagt
Het hart, dat droef, maar steeds gewender,
Zijn heimelijke pijnen draagt.
In de zondagsdienst van 9 november herdenken wij onze geliefde doden en al die andere gestorvenen die naamloos en ongezien het leven lieten. Dat is niet alleen een kwestie van menselijke beschaving, maar helpt ons zelf ook bij het dragen van onze ‘heimelijke pijnen’. Hopelijk kunt u erbij zijn.