Hij ging naar een eenzame plaats (Markus 1,31)

Hij ging naar een eenzame plaats… Na alle commotie van de dag, waarin hij zijn kwaliteiten als genezer van zieken had laten zien, trok Jezus zich terug. Om tot zichzelf te komen, stel ik me zo voor, om de verbinding te vinden met de bron van alle zijn van waaruit hij wil leven, zijn inspiratie, zijn G’d. Voor Jezus is het een keuze om zich terug te trekken op een eenzame plaats.

Voor de mensen die hij geneest, de zieken en kwetsbaren, is het vaak geen keuze om in de eenzame plaatsen van een samenleving terecht te komen.

Corona heeft in onze tijd vele mensen ongewild in een isolement gedreven en ook nu, nu de maatregelen zijn opgeheven, blijft er niet-gekozen stilte in de huizen van vele kwetsbare mensen. Ze voelen zich niet veilig in een willekeurig gezelschap, omdat ze niet weten wie er wel en niet is ingeënt.

Of er is de eenzame stilte in je huis na het verlies van je geliefde en de nieuwe weg die zich, niet uit eigen keuze, aandient. Of je lichaam is oud of zwak, waardoor je weinig kunt…

En terwijl jij aan de zijlijn staat merk je dat andere mensen hun leven met enthousiasme oppakken. Je ziet mensen onderweg zijn en een richting gaan. Als stilte van leven je overvalt zie je weinig richting. Het enige wat je kunt doen is je zien te verhouden met stil geworden leven.

Er zijn mensen die de kunst verstaan een innerlijke reis te maken, als ze gedwongen worden in eenzame plaatsen te zijn.

Een mystieke weg ging Johannes van het Kruis, een Spaanse mysticus in de 16e eeuw. Zijn medebroeders accepteerden zijn hervormingen in het klooster niet en lieten hem 8 maanden in een vieze donkere cel verblijven. Daar schreef hij gedichten o.a. over De donkere nacht een zoektocht naar zijn G’d, van wie hij zich verlaten voelt. Hij gaat de donkere nacht in, hij voelt verlatenheid, is bang en alleen. Hij kijkt zijn angst in de ogen. En uiteindelijk, na lang zoeken langs allerlei doodlopende wegen, vindt hij het goddelijk licht, in zichzelf.

Door de eeuwen zijn vele mensen op hun eenzame plaatsen geweest of hebben hun donkere nacht beleefd. Zij kennen de schaduwen van het leven, zijn er voor gevlucht of hebben een weg gevonden. Zonder schaduwen zouden we het licht niet zien, zei een wijze filosoof ooit. Ze horen pijnlijk genoeg, bij het leven.

Op zijn eenzame plaats vertrouwde Jezus zich toe aan een aanwezigheid groter dan het hart.

En wij, hoe ons leven ook is, met of zonder schaduwen, wij kunnen ons oefenen In de stilte, om ons toe te vertrouwen aan de ruimte van het hart, zoveel groter dan wij vermoeden.

Fride Bonda